| |
Kerkhof in Pesse of
Hollandscheveld?
Volgens onderzoek van
Dr.M.E.Tralbaut in 1959 (Vincent van Gogh in Drenthe) ligt dit
kerkhof in Pesse. Ook Dr.vdSluis komt in zijn boek 'de
Drentse tijd van Vincent van Gogh 1883' tot dezelfde
conclusie.
Albert Metselaar uit Hollandscheveld komt echter tot een
andere
conclusie. Volgens hem ligt het kerkhof niet in
Pesse, maar in Hollandscheveld. Zijn belangrijkste
argumenten zijn dat er op de schets een boerderij te
zien had moeten zijn en dat er in Pesse op de houtwal
rondom het kerkhof geen mastbomen (dennen) groeiden.
(Zie ook de
website van Metselaar)
Een onmogelijke conclusie volgens Kees Boon uitgever van
het werk van Van de Sluis. 'De briefschets komt zelfs nu
nog
exact overeen met
de ligging,
het perspectief én de
richting van de graven te Pesse
(en zelfs het punt waaruit Vincent moet hebben getekend
is te bewijzen).'
Brief van zondag 16 september 1883
"Waarde Theo, zoëven komt uw brief en weet ik dus dat
de correspondentie geregeld gaat. Ik schreef een paar
dagen geleden nog een woordje om U een en ander van het
land hier te vertellen. Mooi is het hier alles, waar men
ook gaat. De heide is veel uitgestrekter dan de
Brabantse bij Zundert of Etten althans, ietwat monotoon
als het middag is en de zon schijnt overal, doch juist
ook dat effect 't welk ik vruchteloos een paar maal
reeds toch heb willen schilderen, zou ik niet willen
missen. De zee is ook niet altijd pittoresk, maar ook
die momenten en effecten moet men bekijken wil men in 't
eigenlijke karakter zich niet bedriegen. Dan - op dat
hete middaguur is de heide verre van lieflijk soms - is
agacant, vervelend en vermoeiend als de woestijn, even
onherbergzaam en als 't ware vijandig. Het te schilderen
in dat volle licht, en de wijking der plannen tot in 't
oneindige te geven, is iets waar men duizelig van wordt.
Daarom moet men niet menen het sentimenteel moet worden
opgevat, integendeel dat is het bijna nooit. Diezelfde
agacant vervelende plek - 's avonds als een arm
figuurtje door de schemering zich beweegt - als die
uitgestrekte, door de zon verschroeide aardkost donker
uitkomt tegen de fijne lila tonen van de avondhemel, en
het donker blauwe allerlaatste lijntje aan de horizon,
grond van lucht scheidt - kan subliem worden zo als op
een J. Dupré. En de figuren, zij hebben datzelfde, de
boeren en vrouwen, niet altijd zijn ze interessant maar
als men er geduld mee heeft ziet men het Milletachtige
toch geheel en al.
Gisteren vond ik een der eigenaardigste kerkhoven die ik
ooit zag, verbeeld u een stuk heide met een heg van
dicht opeenstaande mastboompjes eromheen, zó dat men
menen zou dat 't een gewoon mastbosje was. Evenwel er is
een ingang - een kort laantje, en dan komt men op een
aantal graven begroeid met bunt en heide. Vele gemerkt
met witte palen waarop de namen staan. Ik stuur er u een
croquis van naar de studie welke ik ervan schilderde. Ik
ben bezig aan een andere studie van een rode zon tussen
de berkjes die op een moerassig weiland staan, waar de
witte avonddamp uit opstijgt, waarboven men een
blauwgrijze horizonlijn van geboomte met een paar daken
nog ziet."
"Gij vindt hierachter het croquis van 't kerkhofje. De
kleur is aldaar zeer eigenaardig. Het is iets schoons de
echte heide op de graven te zien, de geur van terpentijn
heeft iets mystieks, de donkere strook masthout die het
afsluit, scheidt een tintelende lucht van de ruige
grond, die in 't algemeen een rosse kleur heeft - fauve
- bruinachtig, geelachtig, doch overal met lila tonen.
Het was niet makkelijk te schilderen, ik zal er
verschillende effecten nog van zoeken, met sneeuw b.v.
moet het zeer eigenaardig wezen."
|
|
|
|
|
|
|
|
